یوسف و دوستان قابیلی سالگرد مجله‌تان مبارک

هر بار که به قابیل می‌روم حیرت‌زده می‌شوم.
کجا می‌شود با یک دکمه وارد دنیایی بشوی پر از شعر و داستان؟
کجا می‌شود بدون هیچ زحمتی گفتگو با نویسنده‌هایی که دوستشان داری بخوانی و در کنار همه‌ی این‌ها از آخرین اخبار کتاب هم با خبر شوی ؟
همیشه برایم عجیب است که فردی این‌طور صادقانه و بدون هیچ چشم‌داشت مالی کار به این بزرگی را هر روز و هر روز بدون خستگی انجام می‌‌دهد.

نکته‌ی جالب این‌است قابیل با همه‌ی اهالی شعر و داستان مهربان است.
معروف و غیر معروف ندارد. عقیده و مسلک هنرمند برایش فرقی ندارد.
همه را معرفی می‌کند. آنهایی که داخل کشور زندگی می‌‌کنند اما امکانی برای چاپ نوشته‌هایشان ندارند و یا کتاب دارند اما امکانی برای معرفی خود ندارند . همین‌طور نویسنده‌ و شاعرانی که در خارج زندگی می‌کنند و تو اصلا نمی‌شناختیشان. و اگر قابیل نبود شاید هیچ‌وقت هم نمی‌شناختی.

من خواننده وبلاگ قبلی یوسف هم بودم." و قابیل هم بود...". یادم است داستان "سنگام" مهرنوش مزارعی را برای اولین بار در وبلاگش خواندم. و بعد داستان‌های دیگر از نویسنده‌های خوبی که هیچ‌وقت اسمشان را نشنیده بودم. و ادامه داشت تا...
به‌ناگاه سبک و سیاق سایت یوسف عوض شد و تبدیل شد به مجله‌ای معتبر،‌ کامل‌ با قالبی زیبا. رنگین کمانی در آسمان وبلاگستان.

قابیل سعی دارد خانواده‌ی ادبی را دور هم جمع کند و تا حد زیادی در این کار موفق شده.
سالگرد این مجله‌ی وزین و پربار را به قابیل و قابیلیان(محسن و بقیه‌ی بروبچه‌های خستگی‌ناپذیر قابیل) تبریک می‌گویم و از صمیم قلب آرزوی موفقیت روزافزون برایشان دارم.

به نظر من تمام گناهان قابیل با این همه زحمت و مرارت شسته شده ... و حالا قابیل پاک پاک است.